Petals 2017
Petals - The apparition of these faces in the crowd : Petals on a wet, black bough.
Ezra Pound, In a Station of the Metro. 1913.
Achteloos dwarrelen bloemblaadjes van uitgebloeide klaprozen in de wind, blijven hangen aan een tak, vallen op de grond. Soms worden ze opgewaaid en landen verder in een plas en allemaal verwelken ze na een paar dagen, slap in slaap... Zoals een late herfst verkleuren ze dieprood tot bruin en wie tijd heeft en wat verbeelding ziet een wereld van gradaties voorbijtrekken in die paar dagen en kan de fantasie de vrije loop laten. De serie Petals gaat hierover. We vergeten even de voortplantingskracht van de Papaver somniferum, de slaapdragende papaver, in de volksmond gekend als poppy omdat de bloem opeens verschijnt uit een groen doosje, en we vergeten ook de mythe van In Flanders’ Fields want Petals gaat niet hierover. Petals gaat over de schoonheid van het verval en de wonderlijke wereld van het detail, het gaat zelfs niet over bloemen.
A SEPAL, petal, and a thorn
Upon a common summer’s morn,
A flash of dew, a bee or two,
A breeze
A caper in the trees,—
And I ’m a rose!
Emily Dickinson, Complete Poems, part two: Nature, XCIII (1924)
Zowel Ezra Pound als Emily Dickinson vertellen hetzelfde verhaal als de 'Petals' , het verhaal van mensen, vreemdelingen die je per toeval tegenkomt in een Parijs’ metrostation of een dichteres die metamorfoseert in een bloem...
Bloemblaadjes, spiegels voor de toeschouwer, complete werelden voor de blik die kan en wil doordringen in de trompe-l’oeil die schilderkunst heet. Doordringen doorheen de lagen acrylverf en aquarel op doek ( want meer is het niet) in vreemde werelden die niet meer zijn dan de reflectie van de eigen wereld. De kunstenares maakt het werk, de toeschouwer met een open geest geeft er zin aan en die dialoog maakt van het werk een kunstwerk. Zoveel toeschouwers, zoveel verhalen, en elk verhaal is anders.
Vragen die de mens zichzelf stelt zonder antwoord.
In these spring days,
when tranquil light encompasses
the four directions,
why do the blossoms scatter
with such uneasy hearts?
Ki no Tomonori (circa 850 – circa 904, Japan)
Of:
Life is a stream
On which we strew
Petal by petal the flower of our heart;
The end lost in dream,
They float past our view,
We only watch their glad, early start.
Freighted with hope,
Crimsoned with joy,
We scatter the leaves of our opening rose;
Their widening scope,
Their distant employ,
We never shall know. And the stream as it flows
Sweeps them away,
Each one is gone
Ever beyond into infinite ways.
We alone stay
While years hurry on,
The flower fared forth, though its fragrance still stays.
Amy Lowell
Bloemblaadjes zijn levens, ontelbare levens, eigen leven en dat van anderen. Anderen die je kent en veel meer anderen die je niet kent. Bloemblaadjes kunnen gezichten zijn, of ogen, of vingers.
Fingers
Every time I look at my hands
with my fingers open on my lap
I am moved
Tiny fingers are
pulsating
as if they were petals
of the flowers
that bloomed in me
They look proud
They look happy
snuggling with each other
As if they had never been forced to do
anything mean
anything despicable
by me
Michio Mado
Si Bollé’s visuele haikus nodigen de toeschouwer uit tot poëtische introspectie. Stellen ze bloemblaadjes voor? Misschien. Is dit figuratieve schilderkunst? Misschien. Is het eerder abstracte schilderkunst? Misschien. De kunstenares biedt het beeld aan dat ze gemaakt heeft. Het is aan de toeschouwer om te ontdekken of het verhalend is of niet. Lineair als een film is het beslist niet en het zet ook geen puntjes op de i. Vragen stellen is het onderwerp van kunst. De antwoorden zijn voor er voor u.